ေအးစက္ေနေသာေဆာင္းညခ်မ္းတြင္တိုက္ခက္ေနေသာေလေျပေအးေလးမ်ား၏ေခၚေဆာင္ျခင္းခံခဲ့ရေသာေအးစက္မႈ၏ေနာက္ကြယ္တြင္သာယာေသာသံစဥ္ကေလးမ်ားပ်ံ႕လြင့္ေနသည္။ေတးသံကသာယာသေလာက္ထိုသာယာမႈကိုရက္စက္ေသာအျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကဖံုးလႊမ္းသြားသည္။
"မိန္းကေလးခဏ"
မိမိကိုေခၚလိုက္ေသာအသံေၾကာင့္႐ွီလာထြန္းတစ္ေယာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ထိုလူႀကီး၏မ်က္လံုးကရက္စက္မည့္ပံုေပၚေနသည္ကိုသတိထားမိလိုက္သည္။
"ကြၽန္မဘာကူညီေပးရမလဲ"
"ငါကအကူအညီမလိုဘူးလိုတာကနင့္ရဲ႕ပန္းခ်ီကားပဲေပးလိုက္ပါမိန္းကေလး"
"အို..ဘာအတြက္ေပးရမွာလဲဒါကြၽန္မတို႔တန္ဖိုးထားခဲ့တယ့္ပစၥည္းဦးေလးနဲ႔မဆိုင္ဘူး"
"ငါေကာင္းေကာင္းေျပာေနတုန္းေပးလိုက္ရင္နင္သက္သာမယ္ေနာ္"
ပထမသူေျပးရန္ၾကံေသာ္လည္းမရေပလူအနည္းငယ္ပ်က္ေသာေနရာပင္ျဖစ္ေနသည္။ေျပးေပါက္ပိန္ေနသည္။လူႀကီးကတစ္ေျဖးေျဖးသူ႔နားသို႔တိုးတက္လာေနေတာ့သူဘယ္လိုလုပ္ရမလဲမသိေပ။
"႐ွင္ေအာ္လိုက္မွာေနာ္"
"ၾကာပါတယ္ကဲ...မိန္းကေလးဒီမွာၾကည့္"
လေရာက္မိႈန္မႈန္ေလး၏ေအာက္တြင္လက္ခနဲအေရာင္လက္သြားေသာဓားသြားေၾကာင့္႐ွီလာထြန္း၏မ်က္ႏွာမွာေၾကာက္လန္႔ေနဟန္႐ွိသည္။သိုေသာ္ပန္းခ်ီကားကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ကိုင္ထားသည္။
"ေပးလိုက္ပါငါမလုပ္ခ်င္ဘူးမိန္းကေလး"
"ဟင့္အင္မေပးဘူးလံုးဝပဲ"
"ရတယ္ေလဒါဆိုလဲ....ေရာ့"
အ႐ွိန္ႏွင့္ဝင္ေရာက္လာေသာဓားသြားကသူ၏ဝမ္းဗိုက္ကိုအတားအဆီးမ႐ွိတစ္ခ်က္ၿပီးတစ္ခ်က္ေနာက္ဆံုးေသြးေတြကျမင္မေကာင္းေအာင္ထြက္လာကာေခြ၍လဲက်သြားသည္။လက္တြင္ကိုင္ထားေသာပန္းခ်ီကားကိုေတာ့ေသခ်ာသူကိုင္ထားသည္။သို႔ေသာ္အားသန္လွေသာလူႀကီး၏လက္ေၾကာင့္ပန္းခ်ီကားကေတာ့ပါသြားေပသည္။ေနာင္ဆံုးသူခံစားမိသည္ကေအးျမေသာလမ္းမ၏အထိအေတြ႔နဲ႔ဘုရားေက်ာင္းမွထြက္ေပၚလာေသာေခါင္းေလာင္းသံပင္ျဖစ္ေပသည္။သူ၏ေနာက္ဆံုးထြက္သက္သည္လည္းေဆာင္းေလေအးတို႔ေနာက္ကိုလိုက္ပါသြားေပသည္။
"ဟားဟားေအာင္ၿပီကြ.....ဟားဟား"
ေအးစက္စက္ရက္စက္စြာရီေမာသံႏွင့္အတူအရက္ေသက္ေနေသာလူႏွစ္ေယာက္ကိုျမင္ႏိုင္ေပသည္။
"ခင္ဗ်ားေတာ္တယ္ဦးသီဟ"
"ရပါတယ္ဆရာေလးကြၽန္ေတာ္အျပစ္ခံၿပီးရင္ကြၽန္ေတာ့္တာဝန္ေက်ၿပီေနာ္"
"ေကာင္းၿပီဗ်ာခင္ဗ်ားလြတ္လာရင္ေဝစုတစ္ပံုကအဆင္သင့္ပဲခုလည္းခင္ဗ်ားမိသားစုကိုေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးထားမယ္"
"ကြၽန္ေတာ္ယံုပါတယ္...ဒီမွာပန္းခ်ီကား"
ေလာဘမ်က္လံုးမ်ားအေရာင္လက္သြားသည္။တုန္႔ဆိုင္းမေနပဲသူပန္းခ်ီကားကိုယူလိုက္ၿပီးအျမန္ျပန္ရက္လုပ္လိုက္သည္။
"က်ဳပ္ျပန္မယ္ဦးသီဟ"
"ဟုတ္ကဲ့ဆရာေလး"
လူလတ္ပိုင္းအသက္၂၅ႏွစ္ခန္႔႐ုပ္ရည္ေျပပစ္ေသာေဒးဗစ္တစ္ေယာက္ခပ္ျမန္ျမန္ထြက္သြားၿပီးသိပ္မၾကာလိုက္ပါကားစက္ႏႈိးသံကိုဦးသီဟၾကားလိုက္သည္။႐ုတ္တစ္ရက္ေလေၾကာင့္ဝုန္းခနဲပြင့္သြားေသာတံခါးကိုသြား၍ဦးသီဟပိတ္စဥ္အ႐ွိန္ေျဖးေျဖးေမာင္းသြားေသာေဒးဗစ္၏ကားကိုၾကည့္လိုက္ေသာအခါေကာင္မေလးတစ္ေယာက္သူ႔ကိုျပံဳးျပသြားသည္ကိုျမင္လိုက္သည္။
အံ့ဩတုန္လႈပ္သည့္အျပင္ၾကက္သီးမ်ားလည္းထသြားသည္။
"ဟာ....ဒါ..ဒါ..."
ထိုေကာင္မေလးမွာတစ္ျခားသူမဟုတ္သူသတ္လိုက္ေသာ႐ွီလာထြန္းပင္ျဖစ္ေပသည္။
ေရခ်ိဳးခန္းသံမွေရၾကသံသဲ့သဲ့ႏွင့္အတူေဒးဗစ္တစ္ေယာက္ေရခ်ိဳးရင္းျပန္ျမင္ေယာင္မိေနသည္။
"ေမာင္႐ွီလာ့ကိုခ်စ္လားဟင္"
"ခ်စ္တာေပါ့႐ွီလာရယ္အရမ္းခ်စ္တယ္"
ဘုရားေက်ာင္းႀကီးတြင္အတူတူဘုရား႐ွစ္ခိုးဓမၼေတးမ်ားသီဆိုသည့္ေန႔ကိုသူျမင္ေယာင္မိသည္။သို႔ေသာ္ပစၥည္းဥစၥာလိုခ်င္မႈေလာဘေၾကာင့္သူအခ်စ္ကိုစြန္႔လႊတ္မိၿပီျဖစ္ေပသည္။
"သားမင္းေကာင္မေလး႐ွီလာထြန္းတို႔အိမ္ကပန္းခ်ီကားကိုမင္းဘယ္လိုထင္လဲ"
"ဪ..သူတို႔အိမ္ဧည့္ခန္းကပန္းခ်ီကားလားေတာ္ေတာ္လက္ရာေျမာက္တယ္ၾကည့္လဲေကာင္းတယ္"
"ဒါပဲလားသား.."
"ဒါအျပင္ဘာ႐ွိေသးလဲသိလား."
"ဟင္ဘာ႐ွိေသးလို႔လဲအေဖ.."
"ေအးအဲဒီပန္းခ်ီကားရဲ႕ေနာက္မွာအံဝွက္နဲ႔ကြအဲဒီထဲမွာရတနာေျမပံု႐ွိတယ္ကြသူ႔လူယံုေတာ္ကိုအပိုင္ေပါင္းၿပီးေမးထားတာ"
"ဒါဆိုအေဖခုလိုျဖစ္သြားတာအဲတာနဲ႔ဆိုင္တာလား"
"ေအးငါႀကိဳးစားခဲ့တာအဲဒီေျမပံုမရခဲ့ဘူးခုလိုမသန္မစြမ္းျဖစ္ခဲ့တယ္မင္းရေအာင္ယူရမယ္ငါ့သား"
သူအေဖမေသခင္ေျပာခဲ့ေသာစကားကိုလည္းျပန္လည္ၾကားေရာင္ေနမိသည္။သူသက္ျပင္း႐ွည္ႀကီးတစ္ခ်လိုက္ၿပီးေရပိတ္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္တစ္ေယာက္ထဲ
"ငါလုပ္တာမွန္တယ္....မွန္တယ္..."
မနက္ျဖန္ညသူရတနာမ်ားတူးယူရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ပန္းခ်ီကား၏ေနာက္ေက်ာဘက္ကိုသူ႔အေဖေျပာသည့္အတိုင္းဓားျဖင့္ခြဲ၍ၾကည့္လိုက္ေသာအခါေျမပံုတစ္ခုကိုေတြ႔၏။သူအရမ္းဝမ္းသာသြားၿပီးေျမပံုကိုယူလိုက္ကာေသခ်ာေအာင္သူ႔ေခါင္းအံုးထဲထည့္ကာအိပ္လိုက္သည္။ည၂နာရီခန္႔....
ေခြးတစ္ေကာင္၏ဆြဲဆြဲငင္ငင္အူလိုက္ေသာအသံေၾကာင့္သူလန္႔ႏိုးသြားသည္။
"ေတာက္.......ေခြးကလည္းကြာ"
သူ႔အခန္း၏ပြင့္ေနေသာတံခါးတစ္ခ်ပ္ေၾကာင့္ေလေအးမ်ားတိုးဝင္၍ျပန္မအိပ္ႏိုင္သျဖင့္တံခါးကိုပိတ္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္သူ႔စားပြဲေပၚတြင္တင္ထားေသာပန္းခ်ီကားကိုယူလိုက္ၿပီးေသခ်ာၾကည့္လိုက္သည္။
"လက္ရာေတာ္ေတာ္ေျမာက္တာပဲ"
"ဝုန္း........."
"ဟင္..."
အိမ္၏ေအာက္ထပ္မွတစ္ခုခုျပဳလဲသံေၾကာင့္သူလန္႔သြားမိသည္။
"ဘယ္သူလဲ...."
ေျဖၾကားျခင္းမ႐ွိတိတ္ဆိတ္ေနသျဖင့္သူအိမ္ေအာက္ထပ္သို႔သြားၾကည့္ရန္လုပ္လိုက္သည္။ေၾကာင္နစ္ေကာင္၏ေအာ္သံကိုၾကားလိုက္ရသျဖင့္အျမန္ေျပးသြားလိုက္သည္ေတြ႔လိုက္ရေသာျမင္ကြင္းမွာကား......
သူ႔ဘက္ကိုေက်ာေပးရပ္ေနေသာလူတစ္ေယာက္ကိုမသဲမကြဲျမင္လိုက္သျဖင့္သူၾကက္ေသေသျဖစ္သြားသည္။
"ဘယ္သူလဲ...."
မည္သို႔မွတုန္႔ျပန္မႈမ႐ွိေသာေၾကာင့္သူစိတ္တိုကာပါးခံုးကိုလွမ္း၍ကိုင္လိုက္သည္။ထိုသူ၏ေအးစက္စက္လက္ႀကီးကသူ႔လက္ကိုျပန္လည္ကိုင္၍ထိုသူမွာတစ္ေျဖးေျဖးလွည့္လာၿပီးျပံဳးျပလိုက္သည္။ပါးစပ္မွာလည့းေသြးေတြနဲ႔လန္႔သြား၍သူေနာက္သို႔လဲက်သြားသည္။
"နင္.....နင္....ေသၿပီမဟုတ္ဖူးလား"
"ကိုက႐ွီလာေသတာသိေနတယ္ေပါ့...."
အသံကအက္ကြဲကြဲစူး႐ွ႐ွႏွင့္အရင္ကထက္ဩေနသည္။
"မလာနဲ႔ငါ့နားကိုမလာနဲ႔...."
"ဟားဟား....ခုမွမလာနဲ႔ဟုတ္လား"
"မလုပ္ပါနဲ႔......"
ေအးစက္ေနေသာလက္ကသူ၏လည္ပင္းကိုတင္းၾကပ္စြာဖစ္လိုက္သျဖင့္သူမ်က္လံုးမ်ားျပာေဝသြားသည္။
"မလုပ္နဲ႔....အ...."
သူေနာက္ဆံုးၾကံမိၾကံရာသူ၏လည္ပင္းတြင္ဆြဲထားေသာလက္ဝါးကပ္တိုင္ကိုယူကာ႐ွီလာထြန္းကိုဖိလိုက္သည္။စူးစူးဝါးဝါးေအာ္သံႀကီးကေတာ္ရံုလူဆိုလ်ွင္လိပ္ျပာလြင့္ေစလိမ့္မည္။
"အားးး......နင္ကို႔ဘယ္ေတာ့မွမေက်ဘူးငါျပန္လာၿပီးနင့္ကိုသက္ျပမယ္"
ေဒးဗစ္၏အသက္႐ႈသံမွာဖားတစ္ေကာင္လိုပိန္လိုက္ေဖာင္းလိုက္ပင္ျဖစ္ေနသည္။တုန္တုန္ရင္ရင္ႏွင့္လက္တြင္ကိုင္ထားေသာလက္ဝါးကပ္တိုင္ပါဆြဲႀကိဳးေလးပါလြတ္ၾကသြားသည္။
♨ ♨ ♨ ♨ ♨ ♨ ♨ ♨ ♨ ♨ ♨
ေနာက္ေန႔ည၁၂နာရီတိတိ......
ေဒးဗစ္တစ္ေယာက္စိတ္လႈပ္႐ွားမိေနသည္။သြားမလားမသြားဖူးလားကိုယ့္စိတ္ကိုေဝခြဲမရျဖစ္ေနသည္။သူေနာက္ဆံုးတြင္ပစၥည္းကရိယာကိုယူကာသြားရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ေျမပံုပါအရဘုရားေက်ာင္း၏မလွမ္းမကမ္းသခ်ိဳင္းေဟာင္း၏ေဒၚခရစ္စတီးနားအသက္မ်ား၇၀ႏွစ္ခုေရးထားေသာအုတ္ဂူထဲတြင္႐ွိေၾကာင္းေဖာ္ျပထားသျဖင့္သူသြားရန္ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ဘုရားေက်ာင္းေ႐ွ႕မွျဖတ္သြားရသျဖင့္သူခဏရပ္ကာဘုရားသခင္ကိုတိုင္တယ္လိုက္သည္။
"အဖဘုရားသခင္...ကိုယ္ေတာ္၏သန္႔႐ွင္းေသာဝိညာဥ္ေတာ္ကြၽႏု္ပ္ေပၚသို႔သက္ေရာက္ပါေစ"
မေကာင္းမႈျပဳလုပ္မည့္ဟန္ျပင္ေသာ္လည္းသခင့္ကိုတိုင္တယ္သြားေသးသည္။သခ်ိဳင္းေဟာင္းတြင္မီးေရာင္လဲ့လဲ့ကိုျမင္ႏိုင္ေပသည္။ထို႔အျပင္တစ္ခုခုကို႐ိုက္ဖြင့္သံကိုလည္းအဆက္မပ်က္ၾကားေနရသည္။
"ေတာက္မာလိုက္တာ..."
တစ္ခ်က္သူေစာင့္ထုလိုက္ေသာအခါအုတ္ဂူမွာပြင့္သြားသည္။အေခါင္းတစ္ကိုကိုသူေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္တူျဖင့္႐ိုက္ဖြင့္လိုက္သည္။လက္ျဖင့္သူစမ္းၾကည့္ေသာအခါစီးကပ္ကပ္မာေက်ာေက်ာအရာမ်ားကိုစမ္းမိသည္။
"ဟာဘာေတြလဲ....."
သူေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေသာအခါအနီေရာင္ေသြးမ်ားပင္ျဖစ္သည္။
"ဟာ....."
"ဟားဟားဟား......"
အေခါင္းထဲမွရယ္သံကက်ယ္ေလာင္စြာေပၚထြက္လာသည္။
"နင္ငါ့လက္ကေျပးမလြတ္ပါဘူးေဒးဗစ္"
"ဟာ..နင္..မလုပ္နဲ႔ေနာ္..မလုပ္နဲ႔.."
သူေၾကာက္အားလန္႔အားႏွင့္ေျပးသြားလိုက္ရာေတာင္ကုန္းေပၚမွတစ္လိမ့္ေကာက္ေကြးျပဳတ္က်သြားသည္။
"အား........."
သိပ္မျမင့္ေသာ္လည္းေအာက္မွာကားလမ္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ေတာ္ေတာ္နာသြားသည္။သူနာတာကိုသတိမထားပဲအေပၚသို႔ေမာၾကည့္လိုက္သည္ခနၶာကိုယ္ႀကီးေလေပၚသို႔ေျမာက္တက္၍လာေနေသာ႐ွီလာထြန္းကိုျမင္သျဖင့္ေျပးလိုက္ခ်ိန္တြင္အဝါေရာင္မီးေရာင္ႏွင့္အ႐ွိန္ျဖင့္ေမာင္းႏွင္လာေသာကားတစ္စီးႏွင့္အတူသူတိုက္မိကာေသလုဆဲဆဲေသြးအိုင္ထဲတြင္မ်က္လံုးကစိုးရိမ္တစ္ႀကီးတစ္ေနရာကိုၾကည့္လ်က္ၿငိမ္သက္သြားသည္။ေနာက္ေန႔သတင္းစာထဲတြင္လူသက္သမားႏွင့္သူႏွင့္ဆက္ႏြယ္သူတို႔တစ္ခ်ိန္ထဲတြင္ေသဆံုးဟူေသာသတင္းသာျဖစ္ေပေတာ့သည္။