************ညေက်ာင္း(၃)*************
ဆရာမေဒၚခ်ိဳခ်ိဳသည္မေန႔ကျဖစ္ပ်က္သြား
ေသာကိစၥကိုမယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ျဖစ္ေနသည္ဆရာမမ်ားကလည္းသူ႔ကို
ေမးျမန္းၾကသည္။မည္သို႔ေျဖရမွန္းပင္မသိေျခ။
"ဟဲ့မခ်ိဳနင့္အတန္းကေကာင္မေလးသနားပါတယ္ေနာ္သူကိုဂုဏ္ထူးေတာင္မွန္းထားတာဆိုသနားပါတယ္ေနာ္"
"ဟုတ္တယ္ေနာ္မေန႔ကေဆာင္းႏွင္းသူမူးလဲသြားတာဆိုဝသုန္႐ွင္းသန္႔ကိုျမင္ၿပီးေတာ့ေလ"
ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမွာသူ၏တပည့္အရင္းကိုမကြၽတ္မလြတ္ေသးဘူးလို႔ေျပာရေကာင္းလားဆိုၿပီးေဒါသကထြက္သြား၏
"အဲတာဘယ္သူေျပာတာလည္းအမအဲလိုမဟုတ္တာကိုမေျပာပါနဲ႔"
"အဲလိုသေဘာမဟုတ္ပါဘူးခ်ိဳခ်ိဳရယ္အမေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္"
ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမွာဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ေဝ့တက္လာေသာမ်က္ရည္မ်ားကိုသာထိန္းထားရ၏။
ေဆာင္းႏွင္းသူ သူမမွာသူငယ္ခ်င္းအေပၚသစၥာေဖာက္မိသလိုျဖစ္သြားမိသည္မေန႔ကသူမျမင္ လိုက္ရသည္မွာဝသုန္႐ွင္းသန္႔အစစ္ေပသူမကိုယ္ကိုလည္းေနာက္ေက်ာမလံု ေပ။သူမကခုေဆးရံုေပၚမွာျဖစ္သည္။
မ်က္လံုးမ်ားမွာေလးလံလွေသာ္လည္းအားယူၿပီးဖြင့္
ၾကည့္လိုက္သည္။မ်က္ႏွာၾကက္ျဖဴျဖဴႀကီးမ်ားႏွင့္လည္ပတ္ေနေသာပတ္ကာသူ႔ကိုၾကည့္ေနေသာမ်က္ႏွာ
ႀကီးဝသုန္၏မ်က္ႏွာႀကီးျဖစ္သည္။
"အား................."
သူေၾကာက္လန္႔သြား၍ေအာ္လိုက္မိသည္။ေဘးနားမွေစာင့္ေနေသာသူမအေဖႏွင့္အေမပင္လန္႔သြား၏။
"ဘာျဖစ္တာလဲသမီးရလာၿပီလားဟင္"
သူမဘာကိုမွမေျပာႏိုင္ေပအရင္ဆံုးေတာင္းမိတာကတစ္ခုတည္းသာ
"အေမ..ေရ...ေရေပးပါ"
"ေအးသမီးေရာ့ျဖည္းျဖည္းေသာက္သမီး"
သူမအငမ္းမရေရကိုေသာက္ၿပီးေဘးတစ္ဝိုက္ကိုငဲ့ၾကည့္လိုက္သည္။ကိုယ္မွာလည္းေခြၽးေတြနဲ႔ေနာက္ေက်ာမလံုသလိုျဖစ္ေနသည္။
"သမီးဘာျဖစ္ေနတာလဲဘာကို႐ွာေနတာလဲဟင္"
"ဟို...ဟို..ဝသုန္႐ွင္းသန္႔ေလသူ႔ကိုေတြ႕တယ္အေမသမီးသူ႔ကိုေၾကာက္တယ္"
"ဝသုန္႐ွင္းသန္႔မ႐ွိပါဘူးဘယ္သူမွမ႐ွိဘူးအေဖနဲ႔အေမပဲ႐ွိပါတယ္"
"မဟုတ္ဘူးသူ႐ွိတယ္႐ွိကို႐ွိတယ္"
"ဆရာဝန္ေခၚေပးမယ္ေနာ္သမီးေနာ္"
ေဆာင္းႏွင္းသူမွာတစ္ခုခုကိုအလြန္အမင္းေၾကာက္လန္႔ေနဟန္တူသည္။သိပ္မၾကာလိုက္ပါဆရာဝန္ေရာက္လာသည္။
"သမီးေခါင္းမူးေသးလား"
"ဟင့္အင္းမမူးဘူးဆရာသမီးသူ႔ကိုေတြ႔ေနရတယ္"
"သမီးဆရာ့ကိုၾကည့္ဆရာေျပာမယ္သမီးခုေနမေကာင္းေသးလို႔ေနာ္ျမင္ခ်င္ရာျမင္ေနတာေနာ္ဆရာအိပ္ေဆးထိုးေပးမယ္ေနာ္"
ဆရာ၀န္မွာသူမကိုအိပ္ေဆးထိုးေပးလိုက္သည္သူမအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
"ဆရာသူ႔အေျခအေနကိုေျပာပါဦးဆရာ"
"အင္းဒါမ်ိဳးကျဖစ္တက္ပါတယ္စိတ္မပူပါနဲ႔ကြၽန္ေတာ္တို႔အေကာင္းဆံုးႀကိဳးစားေနပါတယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာအားကိုးပါတယ္ေနာ္"
ဆရာဝန္၏ေနာက္ေၾကာကိုၾကည့္ရင္းသူမသမီးအတြက္စိတ္ပူေနသျဖင့္ရနက္မေအးႏိုင္႐ွာေပ။
ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းသံမွာက်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚလာသည္ ။အ.ထ.က(၃)ေက်ာင္းမွာညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ျဖစ္သည္။ဆရာမ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳႏွင့္ဆုလဲ့ေအာင္တို႔မွာေဆာင္းႏွင္းသူ၏သတင္းကိုေမးရန္ ေဆးရံုထဲသို႔ေရာက္လာၾကၿပီျဖစ္သည္။ေဆးရံုအတြင္းလႈပ္႐ွားသြားလာ ေနသူမ်ားျဖင့္စည္ကားေနသလိုပင္ျဖစ္ေနသည္။ေဆာင္းႏွင္းသူတို႔၏အခန္ းနားကိုေရာက္လာသည္ေကာ္ရစ္တာကေနအခန္းဘက္သို႔ေလ်ွာက္လာခ်ိန္ တြင္ေဘးမွပန္းေရာင္ဝမ္းဆက္ႏွင့္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳကိုဝင္တိုက္သြား၏။သိပ္အရမ္းႀကီးတိုက္တာမဟုတ္သျဖင္ ့သူမမွာစိတ္ထဲသိပ္မထားေပ။သို႔ေသာ္အေမႊးနံ႔တစ္ခုကသူမအားသတိထားမိ ေစသည္။အိုဒီကလုန္းေရေမႊးနံ႔ထိုေရေမႊးသည္ဝသုန္႐ွင္းသန္႔သံုးေနၾက ေရေမႊးပင္ျဖစ္သည္။သူမေနာက္ကိုျမန္ျမန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ပန္းေရာင္ဝမ္းဆက္ႏွင့္ေကာင္မေလးမွာမ႐ွိေတာ့ေပ။
"စိတ္ထင္လို႔ေနမွာပါဒီေရေမႊးသံုးတယ့္လူေတြ႐ွိတာပဲငါကလည္းေနာ္"
သူမစိတ္ထဲကေရရြတ္မိသည္။ေဆာင္းႏွင္းသူ၏အခန္းေ႐ွ႕ကိုေရာက္ လာၿပီျဖစ္သည္သူမတံခါးကိုေခါက္လိုက္သည္။အထဲမွေဆာင္းႏွင္းသူ၏အ ေမမွာတံခါးလာဖြင့္ေပး၏။ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမွာျပံဳးျပလိုက္သည္။
"ဪ..ဆရာမတို႔လာပါလာပါ"
ေဆာင္းႏွင္းသူ၏အေမမွာဝမ္းသာအားရပင္ဆီးႀကိဳသည္။ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳလည္းအခန္းထဲသို႔ဝင္လိုက္သည္။
"ကေလးအေျခအေနဘယ္လိုေနလဲအမ"
"မေျပာခ်င္ပါဘူးဆရာမရယ္ခုေလးတင္အိပ္ေဆးထိုးလိုက္ရတယ္သူ႔နားကိုဝသုန္႐ွင္းသန္႔ဆိုလားပဲသူလာေနတယ္ပဲေျပာေနတယ္ဆရာမရယ္"
ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳႏွင့္ဆုလဲ့ေအာင္တို႔မွာတစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္းအံ့ေအာေနၾကသည္။
"ဘယ္သူဆရာမသူျမင္ေနရတယ္ဆိုတာ"
""ဝသုန္႐ွင္းသန္႔တယ့္ဆရာမ""
သူတို႔ေျပာေနရင္းအမွတ္မထင္ျပတင္းေပါက္မွတဆင့္
ျမင္လိုက္ေသာအရာကကကၠိဳပင္အိုႀကီးေအာက္မွတိုက္ခန္းေလးအဲမွာဝသုန္ ႐ွင္းသန္႔ရဲ႕အေလာင္းက႐ွိေသးသည္။ထိုကၠိဳပင္ဘက္မွလာေသာေလၾကမ္းတစ္ ခုကတံခါးကိုဝုန္းခနဲေစာင့္ပိတ္သြားေစသည္။
ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳသည္ေဆာင္းႏွင္းသူ၏အေမကိုဝသုန္႐ွင္းသန္႔၏အေၾကာင္းကိုအလံုးစံုေျပာျပလိုက္၏။
"ဒါဆိုကြၽန္မသမီးေလးကိုကလဲ့စားေျခမလို႔ေပါ့"
"အဲလိုေတာ့မေျပာပါနဲ႔အမကြၽန္မတို႔ကဗုဒၶဘာသာေတြပါဘုရားေဟာနဲ႔ဆန္႔ၾကင္တာလား"
"ကြၽန္မကေတာ့ဘုရားကိုလည္းယံုတယ္ဝိညာဥ္ေတြကိုလည္းယံုတယ္"
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စကားေျပာေနသည္ကိုဆုလဲ့ေအာင္မွၾကားဖ်က္၍ေျပာလိုက္သည္။
"အန္တီဝသုန္႐ွင္းသန္႔ကစိတ္ေကာင္းအရမ္း႐ွိတယ့္သူပါသူမ်ားအေပၚနစ္နာေအာင္သူတစ္ခါမွမလုပ္ခဲ့ပါဘူး"
"ဟုတ္တယ္အမကြၽန္မတပည့္အေၾကာင္းကိုကြၽန္မသိတယ္သူကသိပ္ျဖဴစင္တယ့္မိန္းကေလးပါ"
"အင္းကြၽန္မလည္းနားလည္ပါတယ္သူ႔မိဘေတြရင္
က်ိဳး႐ွာမွာေနာ္"
"ဟုတ္တာေပါ့ခုထိအေလာင္းျပန္ေတာင္မသယ္ရေသးဘူးေလဒီေဆးရံုမွာပဲ"
ေဆာင္းႏွင္းသူ၏အေမသည္စိုးရိမ္မႈကပိုမိုျမင့္တက္သြား၏။
"ကဲအမစကားေျပာလည္းေကာင္းေနလို႔အခ်ိန္ေတာင္လင့္ေတာ့မယ္သြားခြင့္ျပဳဦးေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာမ"
ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳလည္းခပ္သုတ္သုတ္ပင္ျပန္၍ထြက္လာခဲ့သည္။ေကာ္ရစ္ တာကိုျဖတ္အေလ်ွာက္ခုနအိုဒီကလုန္းေရေမႊးနံ႔ကိုရလိုက္သည္ဒီတစ္ခါ ေတာ့ေနာက္ကိုလွည့္အၾကည့္သူမႏွင့္ခပ္လွမ္းလွမ္းတြက္ပန္းေရာင္ ဝမ္းဆက္ႏွင့္ေကာင္မေလးရင္ခြဲရံုဘက္သို႔ဦးတည္သြားေနသည္ သူတို႔နဲ႔တျဖည္းျဖည္းေဝးၿပီးရင္ခြဲရံုနားအေရာက္ေကာင္မ ေလးကသူတို႔ကိုလွည့္ၾကည့္ေနသည္ေသခ်ာပါသည္ဝသုန္႐ွင္းသန္႔ဆရာမ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳလည္းစိတ္ထဲမွ
"သမီးေလးေရအမ်ွအမ်ွအမ်ွသမီးရယ္ဆရာမတို႔နဲ႔ဘဝျခားေနၿပီေလသမီေလးရယ္"
မ်က္ရည္မ်ားကေဝ့တက္လာသည္ဆုလဲ့ေအာင္သတိေပးကာမွသူမရိပ္မိေအာင္ေန၍အမူအရာကိုျပင္လိုက္သည္။
"ဆရာမဘာၾကည့္ေနတာလဲသြားမယ္ေလ"
"ေအးေအးသမီး"
သူလမ္းေလ်ွာက္ရင္းေနာက္ကိုလွည့္အၾကည့္တြင္ေပ်ာက္ကြယ္ သြားၿပီျဖစ္သည္။အနီေရာင္ေတာက္ေနေသာညေနဆည္းဆာတိမ္အလွနဲ႔အိပ္တန္ းဝင္ငွက္တို႔ပ်ံ
သန္းေနပံုကသူမကိုပိုမိုငိုခ်င္လာေအာင္လႈံ႔ေဇာ္ေနသလိုပင္ျဖစ္ေနသည္။
<))<<<))<<<)<
မင္းသန္႔စင္တစ္ေယာက္စိတ္ထဲတြင္တစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္ေနသည္စာလုပ္ ရမွာသိပ္စိတ္မပါေပ။သူ၏စိတ္ထဲတြင္ဘာမွအျပစ္ေျပာစရာမ႐ွိေသာဝသုန္ ကိုလမ္းခြဲမိတာကတစ္မ်ိဳးသူနဲ႔လမ္းခြဲၿပီးမိနစ္ပိုင္းမွာတင္မယံုႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ဝသုန္ေသဆံုးသြား၏။ဝသုန္သူ႔ကိုမေက်မနပ္ျဖစ္မွာအမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။ညပိုင္းအစကစာၾကည့္ရတာသူ႔အတြက္ဘယ္လိုမွမျဖစ္ေပခု ေတာ့စာၾကည့္ရတာစိတ္ထဲမသိုးမသန္႔ျဖစ္ေနသည္။ထိုစဥ္အေပၚမွပ်ံငန္း ေအာ္ဟစ္သြားေသာငွက္ဆိုးထိုးသံေၾကာင့္ေနာက္ေၾကာမလံုသလိုျဖစ္လာသည္ ။သို႔ေသာ္သူစိတ္တင္းထား၍စာကိုအာရံုစိုက္ကာၾကည့္ေနသည္။သူ၏နားထဲတြင္ ေျခသံတ႐ွပ္႐ွပ္ၾကားေနသည္။
"႐ွပ္....႐ွပ္.....႐ွပ္...."
ညီးညဴသံလိုလိုတစ္ခုခုကိုအခဲမေက်သလိုေအာ္ဟစ္သလိုငိုသံလိုလိုအသံကိုလည္ းၾကားလိုက္သည္။သူစာကိုပဲအာရံုစိုက္သည္မည္သည္ကိုမွမၾကည့္သို႔ေသာ္ သူ၏မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္တံခါးေပါက္အေပၚမွက်လာေသာေရတစ္စက္ကသူ႔စာအုပ္ ေပၚေပါက္ခနဲ...
"ဟင္"
သူအေပၚသို႔ေမာ့ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္တြင္ျပတင္းေပါက္အေပၚေဘာင္မွ ေအာက္သို႔ေစာက္ထိုးအေနအထားႏွင့္ဂသုန္႐ွင္းသန္႔။သူအရမ္းလန္႔ကာခုန္ ျဖင့္ေနာက္ျပန္လဲ
ၾကသည္ဝသုန္႐ွင္းသန္႔ကအေပၚမွာလက္႐ွည္႐ွည္ႀကီးႏွစ္ဖက္ကိုဆန္႔တန္း၍ႏႈတ္မွလဲအက္ကြဲကြဲသံႀကီးျဖင့္
"မင္းသန္႔စင္နင္ေျပးမလႊတ္ဘူးသစၥာမ႐ွိတယ့္ေကာင္နင့္ကိုငါသက္မယ္"
"ဝသုန္မဟုတ္ဘူးငါေျပာျပမယ္မဟုတ္ဘူးမဟုတ္
ဘူး"
"ဟားဟားဟား....သက္မယ္မင္းသန္႔စင္နင့္ကို...
ဟားဟားဟား"
သူမ၏႐ွည္လ်ွားေသာလက္ႀကီးႏွစ္ဖက္ျဖင့္မင္းသန္႔စင္၏လည္ပင္ းကိုညစ္လိုက္သည္ေအးစက္ေသာအထိအေတြ႔ေၾကာင့္လိပ္ျပာလြင့္မတက္ျဖစ္ ေနရင္းအသက္ကလည္း႐ႈမရပဲေလာကႀကီးႏွင့္အဆက္အသြယ္ပ်က္သြားသည္။
"ဟဲ့မခ်ိဳနင့္အတန္းကေကာင္မေလးသနားပါတယ္ေနာ္သူကိုဂုဏ္ထူးေတာင္မွန္းထားတာဆိုသနားပါတယ္ေနာ္"
"ဟုတ္တယ္ေနာ္မေန႔ကေဆာင္းႏွင္းသူမူးလဲသြားတာဆိုဝသုန္႐ွင္းသန္႔ကိုျမင္ၿပီးေတာ့ေလ"
ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမွာသူ၏တပည့္အရင္းကိုမကြၽတ္မလြတ္ေသးဘူးလို႔ေျပာရေကာင္းလားဆိုၿပီးေဒါသကထြက္သြား၏
"အဲတာဘယ္သူေျပာတာလည္းအမအဲလိုမဟုတ္တာကိုမေျပာပါနဲ႔"
"အဲလိုသေဘာမဟုတ္ပါဘူးခ်ိဳခ်ိဳရယ္အမေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္"
ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမွာဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ေဝ့တက္လာေသာမ်က္ရည္မ်ားကိုသာထိန္းထားရ၏။
ေဆာင္းႏွင္းသူ သူမမွာသူငယ္ခ်င္းအေပၚသစၥာေဖာက္မိသလိုျဖစ္သြားမိသည္မေန႔ကသူမျမင္ လိုက္ရသည္မွာဝသုန္႐ွင္းသန္႔အစစ္ေပသူမကိုယ္ကိုလည္းေနာက္ေက်ာမလံု ေပ။သူမကခုေဆးရံုေပၚမွာျဖစ္သည္။
မ်က္လံုးမ်ားမွာေလးလံလွေသာ္လည္းအားယူၿပီးဖြင့္
ၾကည့္လိုက္သည္။မ်က္ႏွာၾကက္ျဖဴျဖဴႀကီးမ်ားႏွင့္လည္ပတ္ေနေသာပတ္ကာသူ႔ကိုၾကည့္ေနေသာမ်က္ႏွာ
ႀကီးဝသုန္၏မ်က္ႏွာႀကီးျဖစ္သည္။
"အား................."
သူေၾကာက္လန္႔သြား၍ေအာ္လိုက္မိသည္။ေဘးနားမွေစာင့္ေနေသာသူမအေဖႏွင့္အေမပင္လန္႔သြား၏။
"ဘာျဖစ္တာလဲသမီးရလာၿပီလားဟင္"
သူမဘာကိုမွမေျပာႏိုင္ေပအရင္ဆံုးေတာင္းမိတာကတစ္ခုတည္းသာ
"အေမ..ေရ...ေရေပးပါ"
"ေအးသမီးေရာ့ျဖည္းျဖည္းေသာက္သမီး"
သူမအငမ္းမရေရကိုေသာက္ၿပီးေဘးတစ္ဝိုက္ကိုငဲ့ၾကည့္လိုက္သည္။ကိုယ္မွာလည္းေခြၽးေတြနဲ႔ေနာက္ေက်ာမလံုသလိုျဖစ္ေနသည္။
"သမီးဘာျဖစ္ေနတာလဲဘာကို႐ွာေနတာလဲဟင္"
"ဟို...ဟို..ဝသုန္႐ွင္းသန္႔ေလသူ႔ကိုေတြ႕တယ္အေမသမီးသူ႔ကိုေၾကာက္တယ္"
"ဝသုန္႐ွင္းသန္႔မ႐ွိပါဘူးဘယ္သူမွမ႐ွိဘူးအေဖနဲ႔အေမပဲ႐ွိပါတယ္"
"မဟုတ္ဘူးသူ႐ွိတယ္႐ွိကို႐ွိတယ္"
"ဆရာဝန္ေခၚေပးမယ္ေနာ္သမီးေနာ္"
ေဆာင္းႏွင္းသူမွာတစ္ခုခုကိုအလြန္အမင္းေၾကာက္လန္႔ေနဟန္တူသည္။သိပ္မၾကာလိုက္ပါဆရာဝန္ေရာက္လာသည္။
"သမီးေခါင္းမူးေသးလား"
"ဟင့္အင္းမမူးဘူးဆရာသမီးသူ႔ကိုေတြ႔ေနရတယ္"
"သမီးဆရာ့ကိုၾကည့္ဆရာေျပာမယ္သမီးခုေနမေကာင္းေသးလို႔ေနာ္ျမင္ခ်င္ရာျမင္ေနတာေနာ္ဆရာအိပ္ေဆးထိုးေပးမယ္ေနာ္"
ဆရာ၀န္မွာသူမကိုအိပ္ေဆးထိုးေပးလိုက္သည္သူမအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
"ဆရာသူ႔အေျခအေနကိုေျပာပါဦးဆရာ"
"အင္းဒါမ်ိဳးကျဖစ္တက္ပါတယ္စိတ္မပူပါနဲ႔ကြၽန္ေတာ္တို႔အေကာင္းဆံုးႀကိဳးစားေနပါတယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာအားကိုးပါတယ္ေနာ္"
ဆရာဝန္၏ေနာက္ေၾကာကိုၾကည့္ရင္းသူမသမီးအတြက္စိတ္ပူေနသျဖင့္ရနက္မေအးႏိုင္႐ွာေပ။
ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းသံမွာက်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚလာသည္ ။အ.ထ.က(၃)ေက်ာင္းမွာညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ျဖစ္သည္။ဆရာမ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳႏွင့္ဆုလဲ့ေအာင္တို႔မွာေဆာင္းႏွင္းသူ၏သတင္းကိုေမးရန္ ေဆးရံုထဲသို႔ေရာက္လာၾကၿပီျဖစ္သည္။ေဆးရံုအတြင္းလႈပ္႐ွားသြားလာ ေနသူမ်ားျဖင့္စည္ကားေနသလိုပင္ျဖစ္ေနသည္။ေဆာင္းႏွင္းသူတို႔၏အခန္ းနားကိုေရာက္လာသည္ေကာ္ရစ္တာကေနအခန္းဘက္သို႔ေလ်ွာက္လာခ်ိန္ တြင္ေဘးမွပန္းေရာင္ဝမ္းဆက္ႏွင့္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳကိုဝင္တိုက္သြား၏။သိပ္အရမ္းႀကီးတိုက္တာမဟုတ္သျဖင္ ့သူမမွာစိတ္ထဲသိပ္မထားေပ။သို႔ေသာ္အေမႊးနံ႔တစ္ခုကသူမအားသတိထားမိ ေစသည္။အိုဒီကလုန္းေရေမႊးနံ႔ထိုေရေမႊးသည္ဝသုန္႐ွင္းသန္႔သံုးေနၾက ေရေမႊးပင္ျဖစ္သည္။သူမေနာက္ကိုျမန္ျမန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ပန္းေရာင္ဝမ္းဆက္ႏွင့္ေကာင္မေလးမွာမ႐ွိေတာ့ေပ။
"စိတ္ထင္လို႔ေနမွာပါဒီေရေမႊးသံုးတယ့္လူေတြ႐ွိတာပဲငါကလည္းေနာ္"
သူမစိတ္ထဲကေရရြတ္မိသည္။ေဆာင္းႏွင္းသူ၏အခန္းေ႐ွ႕ကိုေရာက္ လာၿပီျဖစ္သည္သူမတံခါးကိုေခါက္လိုက္သည္။အထဲမွေဆာင္းႏွင္းသူ၏အ ေမမွာတံခါးလာဖြင့္ေပး၏။ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမွာျပံဳးျပလိုက္သည္။
"ဪ..ဆရာမတို႔လာပါလာပါ"
ေဆာင္းႏွင္းသူ၏အေမမွာဝမ္းသာအားရပင္ဆီးႀကိဳသည္။ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳလည္းအခန္းထဲသို႔ဝင္လိုက္သည္။
"ကေလးအေျခအေနဘယ္လိုေနလဲအမ"
"မေျပာခ်င္ပါဘူးဆရာမရယ္ခုေလးတင္အိပ္ေဆးထိုးလိုက္ရတယ္သူ႔နားကိုဝသုန္႐ွင္းသန္႔ဆိုလားပဲသူလာေနတယ္ပဲေျပာေနတယ္ဆရာမရယ္"
ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳႏွင့္ဆုလဲ့ေအာင္တို႔မွာတစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္းအံ့ေအာေနၾကသည္။
"ဘယ္သူဆရာမသူျမင္ေနရတယ္ဆိုတာ"
""ဝသုန္႐ွင္းသန္႔တယ့္ဆရာမ""
သူတို႔ေျပာေနရင္းအမွတ္မထင္ျပတင္းေပါက္မွတဆင့္
ျမင္လိုက္ေသာအရာကကကၠိဳပင္အိုႀကီးေအာက္မွတိုက္ခန္းေလးအဲမွာဝသုန္ ႐ွင္းသန္႔ရဲ႕အေလာင္းက႐ွိေသးသည္။ထိုကၠိဳပင္ဘက္မွလာေသာေလၾကမ္းတစ္ ခုကတံခါးကိုဝုန္းခနဲေစာင့္ပိတ္သြားေစသည္။
ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳသည္ေဆာင္းႏွင္းသူ၏အေမကိုဝသုန္႐ွင္းသန္႔၏အေၾကာင္းကိုအလံုးစံုေျပာျပလိုက္၏။
"ဒါဆိုကြၽန္မသမီးေလးကိုကလဲ့စားေျခမလို႔ေပါ့"
"အဲလိုေတာ့မေျပာပါနဲ႔အမကြၽန္မတို႔ကဗုဒၶဘာသာေတြပါဘုရားေဟာနဲ႔ဆန္႔ၾကင္တာလား"
"ကြၽန္မကေတာ့ဘုရားကိုလည္းယံုတယ္ဝိညာဥ္ေတြကိုလည္းယံုတယ္"
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စကားေျပာေနသည္ကိုဆုလဲ့ေအာင္မွၾကားဖ်က္၍ေျပာလိုက္သည္။
"အန္တီဝသုန္႐ွင္းသန္႔ကစိတ္ေကာင္းအရမ္း႐ွိတယ့္သူပါသူမ်ားအေပၚနစ္နာေအာင္သူတစ္ခါမွမလုပ္ခဲ့ပါဘူး"
"ဟုတ္တယ္အမကြၽန္မတပည့္အေၾကာင္းကိုကြၽန္မသိတယ္သူကသိပ္ျဖဴစင္တယ့္မိန္းကေလးပါ"
"အင္းကြၽန္မလည္းနားလည္ပါတယ္သူ႔မိဘေတြရင္
က်ိဳး႐ွာမွာေနာ္"
"ဟုတ္တာေပါ့ခုထိအေလာင္းျပန္ေတာင္မသယ္ရေသးဘူးေလဒီေဆးရံုမွာပဲ"
ေဆာင္းႏွင္းသူ၏အေမသည္စိုးရိမ္မႈကပိုမိုျမင့္တက္သြား၏။
"ကဲအမစကားေျပာလည္းေကာင္းေနလို႔အခ်ိန္ေတာင္လင့္ေတာ့မယ္သြားခြင့္ျပဳဦးေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါဆရာမ"
ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳလည္းခပ္သုတ္သုတ္ပင္ျပန္၍ထြက္လာခဲ့သည္။ေကာ္ရစ္ တာကိုျဖတ္အေလ်ွာက္ခုနအိုဒီကလုန္းေရေမႊးနံ႔ကိုရလိုက္သည္ဒီတစ္ခါ ေတာ့ေနာက္ကိုလွည့္အၾကည့္သူမႏွင့္ခပ္လွမ္းလွမ္းတြက္ပန္းေရာင္ ဝမ္းဆက္ႏွင့္ေကာင္မေလးရင္ခြဲရံုဘက္သို႔ဦးတည္သြားေနသည္ သူတို႔နဲ႔တျဖည္းျဖည္းေဝးၿပီးရင္ခြဲရံုနားအေရာက္ေကာင္မ ေလးကသူတို႔ကိုလွည့္ၾကည့္ေနသည္ေသခ်ာပါသည္ဝသုန္႐ွင္းသန္႔ဆရာမ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳလည္းစိတ္ထဲမွ
"သမီးေလးေရအမ်ွအမ်ွအမ်ွသမီးရယ္ဆရာမတို႔နဲ႔ဘဝျခားေနၿပီေလသမီေလးရယ္"
မ်က္ရည္မ်ားကေဝ့တက္လာသည္ဆုလဲ့ေအာင္သတိေပးကာမွသူမရိပ္မိေအာင္ေန၍အမူအရာကိုျပင္လိုက္သည္။
"ဆရာမဘာၾကည့္ေနတာလဲသြားမယ္ေလ"
"ေအးေအးသမီး"
သူလမ္းေလ်ွာက္ရင္းေနာက္ကိုလွည့္အၾကည့္တြင္ေပ်ာက္ကြယ္ သြားၿပီျဖစ္သည္။အနီေရာင္ေတာက္ေနေသာညေနဆည္းဆာတိမ္အလွနဲ႔အိပ္တန္ းဝင္ငွက္တို႔ပ်ံ
သန္းေနပံုကသူမကိုပိုမိုငိုခ်င္လာေအာင္လႈံ႔ေဇာ္ေနသလိုပင္ျဖစ္ေနသည္။
<))<<<))<<<)<
မင္းသန္႔စင္တစ္ေယာက္စိတ္ထဲတြင္တစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္ေနသည္စာလုပ္ ရမွာသိပ္စိတ္မပါေပ။သူ၏စိတ္ထဲတြင္ဘာမွအျပစ္ေျပာစရာမ႐ွိေသာဝသုန္ ကိုလမ္းခြဲမိတာကတစ္မ်ိဳးသူနဲ႔လမ္းခြဲၿပီးမိနစ္ပိုင္းမွာတင္မယံုႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ဝသုန္ေသဆံုးသြား၏။ဝသုန္သူ႔ကိုမေက်မနပ္ျဖစ္မွာအမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။ညပိုင္းအစကစာၾကည့္ရတာသူ႔အတြက္ဘယ္လိုမွမျဖစ္ေပခု ေတာ့စာၾကည့္ရတာစိတ္ထဲမသိုးမသန္႔ျဖစ္ေနသည္။ထိုစဥ္အေပၚမွပ်ံငန္း ေအာ္ဟစ္သြားေသာငွက္ဆိုးထိုးသံေၾကာင့္ေနာက္ေၾကာမလံုသလိုျဖစ္လာသည္ ။သို႔ေသာ္သူစိတ္တင္းထား၍စာကိုအာရံုစိုက္ကာၾကည့္ေနသည္။သူ၏နားထဲတြင္ ေျခသံတ႐ွပ္႐ွပ္ၾကားေနသည္။
"႐ွပ္....႐ွပ္.....႐ွပ္...."
ညီးညဴသံလိုလိုတစ္ခုခုကိုအခဲမေက်သလိုေအာ္ဟစ္သလိုငိုသံလိုလိုအသံကိုလည္ းၾကားလိုက္သည္။သူစာကိုပဲအာရံုစိုက္သည္မည္သည္ကိုမွမၾကည့္သို႔ေသာ္ သူ၏မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္တံခါးေပါက္အေပၚမွက်လာေသာေရတစ္စက္ကသူ႔စာအုပ္ ေပၚေပါက္ခနဲ...
"ဟင္"
သူအေပၚသို႔ေမာ့ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္တြင္ျပတင္းေပါက္အေပၚေဘာင္မွ ေအာက္သို႔ေစာက္ထိုးအေနအထားႏွင့္ဂသုန္႐ွင္းသန္႔။သူအရမ္းလန္႔ကာခုန္ ျဖင့္ေနာက္ျပန္လဲ
ၾကသည္ဝသုန္႐ွင္းသန္႔ကအေပၚမွာလက္႐ွည္႐ွည္ႀကီးႏွစ္ဖက္ကိုဆန္႔တန္း၍ႏႈတ္မွလဲအက္ကြဲကြဲသံႀကီးျဖင့္
"မင္းသန္႔စင္နင္ေျပးမလႊတ္ဘူးသစၥာမ႐ွိတယ့္ေကာင္နင့္ကိုငါသက္မယ္"
"ဝသုန္မဟုတ္ဘူးငါေျပာျပမယ္မဟုတ္ဘူးမဟုတ္
ဘူး"
"ဟားဟားဟား....သက္မယ္မင္းသန္႔စင္နင့္ကို...
ဟားဟားဟား"
သူမ၏႐ွည္လ်ွားေသာလက္ႀကီးႏွစ္ဖက္ျဖင့္မင္းသန္႔စင္၏လည္ပင္ းကိုညစ္လိုက္သည္ေအးစက္ေသာအထိအေတြ႔ေၾကာင့္လိပ္ျပာလြင့္မတက္ျဖစ္ ေနရင္းအသက္ကလည္း႐ႈမရပဲေလာကႀကီးႏွင့္အဆက္အသြယ္ပ်က္သြားသည္။
No comments:
Post a Comment