^^^^^^^^^^^^^ႏွင္းဝိညာဥ္^^^^^^^^^^^^^^
ေဆာင္းတြင္းမနက္ခင္းေလးကေအးေပမယ့္သာယာပါတယ္အရာရာကိုမသဲမကြဲျမင္ေနရေပမယ့္ကြၽန္မ၏စိတ္ႏွလံုးသားအစံုက႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္းကြဲကြဲျပားျပားျမင္ေနရပါတယ္။သဇင္ပန္းေလးေတြကေတာ့ႏွင္းရည္ေသာက္ၿပီးလွပစြာပြင့္ဖူးေနပါတယ္။ေနေရာင္ျခည္ကိုေမ်ွာ္လင့္ေနတယ့္ပန္းေလးေတြကေတာ့ခ်မ္းလို႔နဲ႔တူသည္အဖူးအငံုေလးေတြအတိုင္းခိုက္ခိုက္တုန္ေနၾကေပသည္။ကြၽန္မကေဆာင္းရာသီမွာမေမြးေပမယ့္အေမနဲ႔အေဖကကြၽန္မနာမည္ကိုႏွင္းသစၥာလို႔ေပးခဲ့တယ္ဒါကိုပဲေက်းဇူးတင္ရမယ္ကြၽန္မႏွင္းကိုခ်စ္တက္တယ့္စိတ္ပါလာခဲ့တယ္ေလ။ေဆာင္းရာသီေရာက္ၿပီႏွင္းက်ၿပီဆိုရင္ကြၽန္မမနက္တိုင္းေစာေစာထၿပီးလမ္းေလ်ွာက္ျဖစ္ပါတယ္ႏွင္းေတြကိုလည္းတစ္ဝႀကီးထိေတြ႔ရတယ္ေနာက္ၿပီးေဆာင္းရာသီရဲ႕အလွကိုလည္းသိတာေပါ့။ဒီေန႔လည္းအေစာႀကီးထျဖစ္ပါတယ္အားကစားလက္႐ွည္အက်ီေလးဝတ္ၿပီးကြၽန္မလမ္းေလ်ွာက္ထြက္လာခဲ့တယ္။လမ္းကေတာ့လူနည္းနည္းပ်က္ေပမယ့္စိတ္ပူစရာမလိုပါဘူးလူတစ္ခ်ိဳ႕ေတာ့႐ွိပါတယ္။ႏွင္းေတာအၾကားကိုတိုးေဝွ့ေနေသာမာက်ဴရီမီးေရာင္နဲ႔ႏွင္းမႈန္တို႔ႏွင့္ေရာေထြးကာေရႊဝါေရာင္သန္းေနသည္။ကြၽန္မအႀကိဳက္ဆံုးသီခ်င္းျဖစ္ေသာ"My Heart Will Go on"ဟုအမည္ရ
ေသာသီခ်င္းေလးကိုလည္းဖြင့္ထားသည္။သီခ်င္းသံေလးနဲ႔ေဆာင္းရာသီမနက္ခင္းေလးကလိုက္ဖက္လွပါတယ္သံစဥ္ေလးကေတာ္ေတာ္ႏူးညံ့လွၿပီးေဆာင္းရာသီႏွင့္ထပ္တူျပဳေနသလိုထင္ေနရသည္။
"Every night in my dream I see you i feel you there is how i know you go on....."
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တိုက္ခက္သြားေသာႏွင္းေရာေလေအးေလးကၾကက္သီးေမႊးညင္းထေလာက္ေအာင္တိုက္ခက္သြားသည္။နားၾကပ္ျဖင့္နားေထာင္သျဖင့္အသံမ်ားကိုမသဲမကြဲသာၾကားရသည္။ေနာက္မွစက္ဘီးတစ္စီးလာေနသည္ကိုမသိလမ္းေပၚတက္မိသည္သူလည္းအ႐ွိန္မထိန္းႏိုင္သျဖင့္တိုက္မိသြားသည္။
"ဟာ......အ..."
စက္ဘီးေမွာက္သံကဝုန္းခနဲကြၽန္မလည္းေ႐ွ႕ကိုပစ္ၾကသြားသည္။မနက္ေစာေစာေအးလည္းေအးသျဖင့္ေတာ္ေတာ္ပင္နာသြားသည္။စက္ဘီးစီးလာသူကပိုဆိုးလိမ့္မည္ထင္သည္။
"အား.....ညီမရလား"
သူလူးလဲထၿပီးလာေမး႐ွာသည္ကြၽန္မကေတာ့လမ္းမေပၚထိုင္လ်က္သားေပါ့ပြန္းပဲ့ရံုအေပၚယံဒဏ္ရာေလာက္ေပမယ့္ေတာ္ေတာ္ေတာ့နာပါသည္။
"ရပါတယ္...အား..."
"ထႏိုင္လားညီမလာေလ"
ထိုင္လ်က္အေနအထားကေနျပန္ထဖို႔အားယူလိုက္စဥ္မထႏိုင္ျဖစ္သြားေသာကြၽန္မကိုသူလက္ကမ္းေပးသည္မထင္မွတ္ေသာအခိုက္အတန္႔ေလးမွာအၾကည့္ခ်င္းဆံုမိသည္ဒါသဘာဝပါပဲအရြယ္ေရာက္ေသာမိန္းကေလးနဲ႔ေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္အနည္းငယ္ေတာ့ရင္ခံုမိမွာပဲျဖစ္သည္။
"ညီမရလားအရမ္းနာသြားေသးလားဟင္"
"ရတယ္နည္းနည္းပါ"
သူကမ္းလင့္ေသာလက္ကိုကြၽန္မဆုပ္ကိုင္လိုက္ေသာအခါေႏြးေထြးေသာထိေတြ႔မႈေနာက္ၿပီးသူ႔လက္ေတြၾကမ္းမေနပံုေထာက္ေတာ့သူကအလုပ္ၾကမ္းသမားတစ္ေယာက္ေတာ့မျဖစ္ႏိုင္ဟုေကာက္ခ်က္ခ်မိသညိ။
"ညီမေတာင္းပန္ပါတယ္ေ႐ွ႕ကိုသိပ္မျမင္ရလို႔ပါ"
"ရပါတယ္ကြၽန္မအမွားလည္းပါပါတယ္႐ွင္ေရာဘာမွမျဖစ္ဘူးေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ကြၽန္ေတာ္ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး"
"ဒါဆိုလည္းကြၽန္မပဲေတာင္းပန္ပါတယ္ကြၽန္မအေရးႀကီးလို႔သြားခြင့္ျပဳဦးေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
ကြၽန္မျမန္ျမန္ထြက္လာမိပါတယ္သူ႔နားမွာဆိုရင္ေတြခုန္လို႔အို...မိန္းကေလးျဖစ္ၿပီးကိုယ့္ကိုကိုယ္လဲအျပစ္တင္မိသည္။သူကြၽန္မေဘးကေနစက္ဘီးျဖတ္စီးသြားပါတယ္ျပံဳးျပသြားေသးတယ္ကြၽန္မကိုသူ႔အျပံဳးကကြၽန္မအဓိပၸါယ္မဖြဲ႔တက္ေပမယ့္ေတာ္ေတာ္ေလးရင္းႏွီးသလိုခံစားေနရတယ္။႐ွင့္ကိုကြၽန္မေကာင္းေကာင္းမွတ္ထားလိုက္မယ္။နားၾကပ္ထဲကသီခ်င္းသံေလးေတာင္သတိမထားမိလိုက္ဘူးကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုပဲ။နာရီကိုၾကည့္ေတာ့၇နာရီထိုးေတာ့မယ္။
"ဟာငါဂ်ဴတီဝင္ရဦးမယ္ေမ့ေနလိုက္တာ"
တစ္ေယာက္ထဲေရရြတ္လိုက္ၿပီးခပ္သြပ္သြပ္ေလ်ွာက္လိုက္သည္။အိမ္သို႔ေရာက္ေသာအခါမနက္စာကအဆင္သင့္ပဲအေဖနဲ႔အေမလည္းႏိုးေနၾကၿပီ။
"ကဲသမီးေလးျပန္လာၿပီစားၾကစို႔ကြာ"
"သမီးရယ္လမ္းေလ်ွာက္တာလည္းၾကာလိုက္တာခုမွျပန္ေရာက္တယ္သမီးကိုေစာင့္ေနတာလာ"
"ဟုတ္အေမသမီးျမန္ျမန္စားမွျဖစ္မယ္ဒီေန႔ဂ်ဴတီ႐ွိတယ္"
မနက္စာကိုအျမန္စားၿပီးျမန္ျမန္လက္စသိမ္းလိုက္သည္။တစ္ျခားမိန္းကေလးေတြလိုအလွျပင္ခ်ိန္သိပ္မယူပဲလူၾကည့္ေကာင္းရံုေလာက္ပဲခ်ယ္သလိုက္သည္။ေနာက္ၿပီးေရေမႊးကိုအနံ႔သိပ္မျပင္းေသာေရေမႊးသံုးလိုက္သည္။လူနာေတြၾကားမွာကိုယ့္အနံ႔ေၾကာင့္ေရာဂါတိုးသလိုျဖစ္မွာဆိုးေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။သြားေနၾကအတိုင္းဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႔ေဆးရံုဆီသို႔ဦးတည္ေမာင္းႏွင္ခဲ့သည္။ႏွင္းကြဲခ်ိန္ဆိုေတာ့ေနေရာင္ျခည္ေတြျဖာၾကေနၿပီေလႏွင္းကိုမႀကိဳက္တယ့္ပန္းေလးေတြကေတာ့ေနေရာင္ျခည္ရဲ႕ေႏြးေထြးေသာရင္ခြင္ထက္မွာဖူးပြင့္ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။
"ေဒါက္တာမဂၤလာပါ"
"မဂၤလာပါေဒါက္တာဒီေန႔ေစာေနပါလား"
လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ဆရာဝန္ျဖစ္သည္။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ခင္ၾကသည္သြားအတူလာအတူ။
"ဒီေန႔ေနာက္ၾကတယ္ေနာ္ႏွင္းသစၥာ"
"အင္းဟန္နီေရစက္ဘီးတိုက္ခံရလို႔"
"ျဖစ္ရမယ္သတိကိုမထားဘူးေနာ္နင္ကေတာ့"
ဟန္နီေက်ာ္မွာႏွင္းသစၥာလိုပဲလက္ေထာက္ဆရာဝန္ေပါက္စေလးေတြေပါ့တစ္ေယာက္အေၾကာင္းတစ္ေယာက္ေကာင္းေကာင္းႀကီးနားလည္တယ္။
"ဒီေန႔ဘာcaseေတြ႐ွိလဲ"
"မေန႔ကတစ္ခုပဲေလဒီေန႔ငါတို႔outdoorမွာေနာ္"
"ဟုတ္သားပဲဒီေန႔လူနာလာတာနည္းပါေစလို့္ဆုေတာင္းရမယ္"
"ေအးပါဟယ္"
ျပင္ပလူနာ႒ာနဆိုအလုပ္႐ႈပ္သည္တစ္ခါတစ္ေလထမင္းစားေနရင္းပင္အေရးေပၚေရာက္လာရင္စားလက္စလည္းဆက္မစားႏိုင္ပဲျဖစ္ခဲ့ရသည္ေတြကလည္းမနည္းလွေပႏိုင္ငံ့ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္အဖို႔ေတာ့ဒီလိုပါပဲေလအသက္တစ္ေခ်ာင္းကယ္လိုက္ရရင္ကိုအလိုလိုဝၿပီးသားက်န္တာေတြမလိုပါဘူး။ေျပာရင္းဆိုရင္းအေရးေပၚကားသံကၾကားရသည္။
"ဘာျဖစ္လာတာလဲ"
"ကားနဲ႔ခ်ိတ္မိတာေဒါက္တာ"
"အို.....ေသြးေတြမနည္းပါလားေသြးသြင္းဖို႔အျမန္ဆံုးလုပ္ပါ"
"ဟုတ္ကဲ့"
အနား႐ွိတာဝန္ၾကဆရာဝန္မ်ားႏွင့္သူနာျပဳဆရာမမ်ားအလုပ္႐ႈပ္သြားသည္။လူနာကေသြးထြက္လြန္ေနသည္ေသြးသံရဲရဲနဲ႔အသက္ကယ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနၾကသည္။သူနာျပဳဆရာမေျပာလိုက္သည္ကႏွင္းသစၥာ၏ေခါင္းကိုမိုးႀကိဳးပစ္ခ်လိုက္သလိုျဖစ္သြားသည္။
"ေဒါက္တာလူနာနဲ႔ေသြးကRH-Oျဖစ္ေနတယ္ေသြးမ႐ွိဘူး"
"ဟင္ဒါဆိုေသြးလွဴအဖြဲ႔ေတြနဲ႔ဆက္သြယ္ပါအခ်ိန္သိပ္မရဘူးခုေတာင္ထိန္းထားရတာ"
"ဟုတ္ကဲ့အျမန္ဆံုးလုပ္လိုက္ပမယ္"
လူနာကအေရးႀကီးေနတယ္ေသြးကလည္း႐ွားပါးေသြးျဖစ္ေနသျဖင့္ပ်ာရာခက္ေနၾကသည္။
"ေဒါက္တာေသြးရၿပီလွဴမယ့္လူရၿပီေက်ာင္းဆရာတယ့္"
"ဟင္....okဟန္နီနင္ၾကည့္ထားလိုက္ေနာ္လူနာကိုငါေသြးသြားေဖာက္လိုက္မယ္"
သူဝမ္းသာအားရနဲ႔ေသြးလွဴမယ့္လူကိုအေျပးအလႊားသြားၾကည့္လိုက္သည္။
"ေဒါက္တာလာၿပီ"
"ေသြးလွဴမယ့္သူကဘယ္သူလဲ"
"ကြၽန္ေတာ္ပါေဒါက္တာ"
ေတြ႔ဆံုမႈကအမွတ္မထင္ပဲေတြ႔ရသည္။မနက္ကလူေပါ့သူကေက်ာင္းဆရာပဲထင္ေတာ့ထင္သားပဲ။
"ဪ....မနက္က"
"ေဒါက္တာကမနက္ကကြၽန္ေတာ္နဲ႔"
"ကဲေနာက္မွမိတ္ဆက္တာေပါ့လွဲလိုက္ပါ"
"ေသြးေပါင္ခ်ိန္အေျခအေနကဘယ္လိုလဲဆရာမ120/80 normalပါပဲ"
သူမနားၾကပ္ျဖင့္ရင္ဘက္ကိုစမ္းလိုက္သည္။အားပါးရင္ခုန္သံေတြပ်င္းလိုက္တာကိုေတာ္ေခ်ာကရင္ေတြခုန္ေနတာပဲလူကိုၾကည့္ေနတာလည္းမ်က္ေတာင္ေတာင္မခက္ဘူး။
"႐ွင္ဘာနဲ႔လာတာလဲေျပးလာတာလား"
"မဟုတ္ပါဘူးဆိုင္ကယ္နဲ႔လာတာပါ"
"ႏွလံုးခုန္ျမန္ေနလို႔ေျပာတာပါ"
"အဲတာခုမွပါေဒါက္တာ့ကိုအနီးကပ္ေတြ႔ရလိုက္လို႔ပါ"
"႐ွင္"
ေတာ္ေတာ္စကားတက္တယ့္လူမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ေကာင္းေကာင္းဖမ္းစားႏိုင္သားပဲေက်ာင္းဆရာဆိုေတာ့လည္းခုအခ်ိန္မွာရင္ခုန္ေနလို႔မရေသးဘူးျမန္ျမန္သူ႔ေသြးကိုေဖာက္မွ
"ကဲေသြးေဖာက္မယ္ေနာ္"
ေသြးတစ္ပုလင္းျပည့္ေတာ့ကြၽန္မလည္းသူ႔ကိုဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ပဲလူနာစီသို႔ေသြးပုလင္းကိုကိုင္ကယအျမန္ေသြးသြင္းေပးလိုက္သည္လူနာတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ကယ္တင္လိုက္ႏိုင္ပါတယ္ဟိုလူရဲ႕ေက်းဇူးလည္းပါတာေပါ့သူ႔စီကိုသြားေမးဦးမွဆိုေသာအေတြးဝင္လာသျဖင့္သူ႔ဆီျပန္သြားလိုက္သည္သူမျပန္ေသးပါဘူးလွဲေနတုန္းပါပဲ။
"ဘယ္လိုေနေသးလဲဆရာေခါင္းထဲကမူးေနေသးလား"
"မမူးပါဘူးေဒါက္တာဒါနဲ႔ေဒါက္တာ့နာမည္က"
"ဟုတ္ကဲ့ႏွင္းသစၥာပါ"
"ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ကလြမ္းေဝေနာင္ပါ"
သူ႔လက္ကိုကိုင္ကာကြၽန္မေသြးခုန္ႏႈန္းစမ္းလိုက္သည္စမ္းၿပီးကြၽန္မလက္ကိုလႊတ္လိုက္ေပမယ့္သူကြၽန္မလက္ကိုတင္းေနေအာင္ကိုင္ထားသည္။
"ေဒါက္တာလူနာအေျခအေနေရာ"
"ေကာင္းပါတယ္႐ွင့္ေက်းဇူးေၾကာင့္ပါ"
"ဝမ္းသာလိုက္တာဗ်ာ"
"လက္ကိုလႊတ္ပါ႐ွင္...နာေနၿပီ"
"ဪ......sorry"
ဒီလိုနဲ႔တစ္ျဖည္းျဖည္းသူနဲ႔ခင္လာတယ္သံေယာဇဥ္ေတြပိုလာတယ္ကြၽန္မလမ္းေလ်ွာက္ထြက္ရင္လည္းသူအျမဲတမ္းကြၽန္မနဲ႔ေတြ႔ျဖစ္ပါတယ္သူ႔အခ်စ္ကိုလည္းလက္ခံလိုက္ပါတယ္သူကလူေကာင္းတစ္ေယာက္လို႔လည္းထင္မိပါတယ္တစ္ျဖည္းျဖည္းအခ်စ္ေတြပိုလာမိပါတယ္။
"ႏွင္းေမာင့္ကိုတစ္ကယ္ခ်စ္လား"
"ခ်စ္တာေပါ့ေမာင္ရယ္"
"ႏွင္းဘာသီခ်င္းနားေထာင္ေနတာလဲႏွင္းလမ္းေလ်ွာက္ရင္အျမဲတမ္းသီခ်င္းနားေထာင္တယ္ေနာ္"
"ဪဒီသီခ်င္းေလးကႏွင္းသိပ္ႀကိဳက္တယ္နားေထာင္ၾကည့္မလား"
"အင္းတစ္ဖက္ေပးေလ"
"Far across the distance and spaces between us you has come to show you go on........"
ႏူးညံေသာသံစဥ္ႏွင္းျမဴေတြနဲ႔ကြၽန္မတို႔ခ်စ္သူႏွစ္ဦးအၾကားသာယာမႈၾကည္ႏႈးမႈေတြအတိုင္းအတက္လြန္ေပါ့သာယာမႈေနာက္မွာေၾကကြဲမႈေတြကပါလာစျမဲပဲေလကြၽန္မခုတစ္ေလာႏွာေခါင္းေသြးေတြခဏခဏၾကလာတယ္အျမင္ေတြလည္းေဝဝါးလာတယ္ေခ်ာင္းလည္းဆိုးလာတယ္ေသခ်ာေအာင္သူငယ္ခ်င္းကိုအကူအညီေတာင္းၾကည့္ေတာ့ကြၽန္မမွာေသြးကင္ဆာျဖစ္ေနၿပီတယ့္ေျခာက္လေတာင္မေသခ်ာတာကြၽန္မရယ့္ဘဝပါ။
"ဟဲလိုေမာင္လား"
"ႏွင္းေမာင္အလုပ္႐ွပ္ေနတယ္ေနာက္မွဆက္ေနာ္"
ရက္စက္လိုက္တာေမာင္ရယ္ေနေကာင္းလားေတာင္မေမးဘူးေနာ္ႏွင္းဆိုရင္ေမးမိမွာပဲမရခင္တုန္းကေတာ့ဒီလိုမဟုတ္ဘူးေနာ္ေမာင့္ကိုစိတ္မဆိုးပါဘူးႏွင္းနာလည္ပါတယ္။အျပင္မွာေတြ႔ေတာ့လည္း
"ေမာင္ႏွင္းနားမွာေျခာက္လေလာက္ေနေပးပါေနာ္"
"ႏွင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲခုတစ္ေလာအစကနဲ႔မတူဘူးေနာ္"
"ေမာင္ရယ္..."
"ေမာင္နယ္ဘက္ခဏသြားရမယ္ႏွင္း၆လေလာက္ၾကာမယ္"
"ဟင္ေမာင္မသြားပါနဲ႔ေနာ္"
"မရဘူးႏွင္းဒါေမာင့္တက္လမ္းပဲႏွင္းမတားပါနဲ႔ကြာ"
"ဒါဆိုလည္းသြားပါေမာင္"
ခြင့္ျပဳလိုက္ေပမယ့္ရင္ထဲမွာဗေလာင္ဆူလို႔ဖြင့္လည္းမေျပာခ်င္ပါဘူးေမာင္ႏွင္းေၾကာင့္ဝမ္းနည္းမွာမလိုလားဘူးေမာင္ေပ်ာ္ေနပါေစ။ေအာက္ဆီဂ်င္ပိုက္တန္းလန္းနဲ႔ကြၽန္မေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ပါေဘးမွာအေမအေထသူငယ္ခ်င္းဟန္နီလည္း႐ွိတယ္။
"ႏွင္းသူငယ္ခ်င္းေနသာလား"
"ငါ့ကိုဖုန္းေခၚေပးပါဟာ"
ဘယ္သူ႔ဆီကိုလဲဆိုေတာ့ေမာင့္ဆီကိုပါဖုန္းဝင္သံတူတူဆိုတာေလးေတြနဲ႔အညီကြၽန္မအသက္ကို႐ွိက္ၿပီး႐ႈေနရပါတယ္။
"ဟဲလို"
"ေမာင္ေနေကာင္းလား"
"အင္းေကာင္းပါတယ္ႏွင္းညမွဆက္ေနာ္ခုစာသင္ေနလို႔"
"ေမာင္ဖုန္းမခ်ပါနဲ႔ေမာင့္အနားမွာအျမဲေနမယ္ေနာ္......."
"ဟဲလိုႏွင္း....ဟဲလို"
ကြၽန္မတစ္ခ်က္ကေလးပါပဲကြၽန္မေနလို႔ထိုင္လို႔ေကာင္းသြားတယ္အေဖနဲ႔အေမေနာက္ၿပီးဟန္နီငိုေနၾကတယ္။ကြၽန္မအသံကုန္ေခၚလည္းသူတို႔မၾကားဘူး။
"အေမ...အေဖ....ဟန္နီ...."
ကြၽန္မသိလိုက္ၿပီကြၽန္မေသၿပီေလ။ကြၽန္မရယ့္အုတ္ဂူျဖဴျဖဴေလးေမာင္ေတာ့လာပါတယ္သူမငိုဘူးကြၽန္မဘဝကိုေမ့သြားၿပီးေခၚမိပါေသးတယ္။
"ေမာင္....ေမာင္..."
မထူးပါဘူးပန္းစည္းေလးတင္ထားခဲ့ၿပီးဘာမွေတာင္မေျပာပါဘူးလွည့္ထြက္သြားတယ္ရင္ေတြနာလိုက္တာအသဲေတြကြဲထက္ေတာ့မယ္ေမာင့္ေနာက္ကိုပဲကြၽန္မလိုက္ေနမိတယ္။သူ႔၃လေလာက္ၾကာေတာ့တစ္ျခားမိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ရည္းစားေတြျဖစ္ေနၿပီသူတို႔လက္ထက္လိုက္ၾကတယ္ကြၽန္မေတာ္ေတာ္ရင္ေတြနာလိုက္တာ....။ကြၽန္မႏွင္းေတြျဖစ္ခ်င္တယ္ကြၽန္မႏွင္းျဖစ္ပရေစ။ဒါမွေမာင္အျပင္ထြက္ရင္ေမာင့္ရင္ခြင္မွာနားခိုခြင့္ရမွာ.....။
၃ႏွစ္ခန္႔ၾကာေသာ္.....
"မိန္းမေရသမီးေလးကိုေခၚခဲ့ေဟ့လမ္းေလ်ွာက္ရေအာင္"
"႐ွင္ု႔ပဲသြားေတာ့မိန္းမညကအလုပ္လုပ္ေနလို႔အိပ္ေရးမဝဘူး"
"ေအးေအးဒါဆိုငါပဲသြားမယ္ဒီေန႔ႏွင္းေတြေတာ္ေတာ္ၾကတာပဲ"
သူတလမ္းေလ်ွာက္ရင္းတစ္ေနရာအေရာက္တြင္အသက္၁၃ႏွစ္အရြယ္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကသူ႔ကိုၾကည့္၍ရပ္ေနသည္။
"ဦးဒီေနရာေလးမွတ္မိလား"
"ဟင္...."
လြန္ခဲ့ေသာအတိတ္ကာလကအေၾကာင္းအရာေတြကတစ္ေရးေရးျမင္လာသည္။
"သမီးဘယ္လို....."
"သမီးဟိုအရင္တုန္းကေျပာဖူးတယ္ေလေမာင့္နားမွာအျမဲေနမယ္လို႔"
ႏွင္းေတြအၾကားမွာလူႏွစ္ေယာက္ရပ္ေနပါသည္။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အၾကားႏွင္းေတြကေတာ့အဆက္မပ်က္က်ဆင္းလ်က္ေကာင္မေလးကျပံဳးေနသည္သူ႔အျပံဳးကအဓိပၸါယ္အျပည့္နဲ႔..........။
"ဦးဆီမလာခင္ကသမီးေလဒီႏွင္းေတြထဲမွာေနတာေလသိပ္လွတာပဲအေဖရယ္သမီးေလေနာက္ဘဝၾကရင္ႏွင္းေတြပဲျဖစ္ခ်င္တယ္ဦးေလးရာ......"
"ဦးေလးကေတာ့သဇင္ပန္းေလးပဲျဖစ္ခ်င္တယ္"
ႏွစ္ေယာက္စလံုးျပံဳးလိုက္သည္ေနာက္ၿပီးကားဟြန္းသံတစ္ခုခုကိုတိုက္သံႏွင္းေတြကေတာ့ေဆာင္းရာသီမွာၾကဆင္းျမဲပါပဲသဇင္ေတြလဲပြင့္ေနဆဲပါပဲ.......။